MSZE ŚWIĘTE:
Niedziele i święta: 8:00; 11:00; 17:00 lub 16:00 (zimą)
Święta państwowo zniesione: 9:00; 18:00
Dni powszednie: 19:00 lub 17:00 (zimą)
INFORMACJE O PARAFII
Do Parafii należą:
Stece (2 km), Wola Raniżowska
Liczba katolików:
1999
Odpusty:
Św. Wojciecha (23 kwietnia)
Cmentarz:
parafialny, odległość od kościoła 300.
Historia Parafii w Woli Raniżowskiej
Kronikarz Jan Długosz podaje, że Raniżów i Wola Raniżowska tworzyły parafię. Najstarszą wzmiankę o jej istnieniu w Raniżowie zawiera dokument erekcyjny parafii Łąka z dnia 13 lutego 1409 roku, gdzie jako świadek występuje „Szeteslano plebano de Ranissow”.
We wrześniu 1911 roku ksiądz Czesław Broda przybył do parafii w Raniżowie, aby uczyć religii w 4-klasowej szkole ludowej w Mazurach, a już 15 grudnia 1911 roku przeniósł się do Woli Raniżowskiej jako stały katecheta. Niezwłocznie po objęciu tej funkcji ks. Broda rozpoczął energiczną akcję, której celem była budowa kościoła. Animator budowy świątyni w Woli Raniżowskiej natrafił na podatny grunt, gdyż mieszkańcy od dawna pragnęli budowy kościoła i odłączenia się od parafii w Raniżowie. Dotychczas wolanie po cotygodniowej znojnej pracy na roli udawali się do raniżowskiego kościoła, wędrując 4–6 km po piaszczystej i bezdrzewnej drodze, dlatego nie mogli należycie uczestniczyć we Mszy Świętej i pobierać nauki wiary świętej.
Dotychczasowe życie religijne związane było z niedużą murowaną kapliczką w kształcie rotundy (styl romański). Relacje ustne wskazują, że zbudował ją Błażej Kuper około 1862 roku, który służył w wojsku austriackim i powrócił do rodzinnej wsi z większym zasobem gotówki.
W dniu 17 grudnia 1912 roku na zebraniu gromadzkim wybrano komitet budowy kościoła, w którego skład weszli: ks. Czesław Broda, ks. Wincenty Dąbrowski – proboszcz z Raniżowa, Zygmunt Białobrzeski – rządca z Wilczej Woli, Ignacy Rozmus – kierownik Szkoły Ludowej w Woli Raniżowskiej oraz 30 gospodarzy z Woli Raniżowskiej. Dzięki ofiarom pieniężnym zbudowano w 1913 roku cegielnię na Kącie o dwóch piecach polowych i trzech dużych suszarniach.
Dnia 9 maja 1914 roku zaczęto kopać fundamenty, a 26 lipca wmurowano kamień węgielny w fundamenty rozpoczętej budowli. Aktu poświęcenia kamienia węgielnego dokonał ks. Czesław Królikowski – proboszcz z Dzikowca, wraz z księżmi: ks. Czesławem Brodą – katechetą miejscowym, ks. Wincentym Dąbrowskim – proboszczem z Raniżowa, ks. Wincentym Fiemą – wikarym z Raniżowa, ks. Ludwikiem Witkiewiczem – wikarym ze Żmigrodu Nowego, ks. Ignacym Kułakowskim – proboszczem z Turki nad Stryjem i ks. Ludwikiem Bukałą – proboszczem z Nienadówki. W uroczystości wzięły udział tysiące mieszkańców wsi i okolicznych miejscowości, a nabożeństwa zostały uzupełnione o występy artystyczne młodzieży i orkiestry włościańskiej z Raniżowa ubranej w stroje krakowskie. Mieszkańcy przyozdobili budynki mieszkalne flagami i chorągiewkami w barwach narodowych.
Pod budowę kościoła zasypano sadzawki piaskiem przywiezionym z Bieńczycy, wyplantowano powierzchnię i usunięto dwa budynki. Na wcześniej przygotowanym placu wiosną 1914 roku rozpoczęto budowę. Zaczęto kopać stawy, z których motykami wydobywano glinę potrzebną do wyrabiania cegły. Były one głębokie – woda sięgała pasa pracującym mężczyznom. Glinę mieszano kieratem konnym, następnie umieszczano w prasie, z której wychodziła jako całość. Cięto ją na cegły, układano w szopach – suszarniach, aby podeschła i wypalano w polowych piecach. Do trzeciej dekady lipca 1914 roku mury kościoła zostały podciągnięte do wysokości ok. 4 metrów. Wybuch pierwszej wojny światowej 1 sierpnia 1914 roku przeszkodził w dalszej budowie. W wyniku powszechnej mobilizacji ks. Czesław Broda został powołany do wojska austriackiego jako kapelan.
Prace przy budowie kościoła zostały przerwane na dwa lata. Mury, które nie zostały odpowiednio zabezpieczone, zaczęły stopniowo niszczeć na wskutek działania warunków atmosferycznych. Gdy w 1916 roku ks. Broda zdemobilizowany powrócił jako inwalida do Woli Raniżowskiej, zastał zniszczoną cegielnię. Na szczęście c.k. Namiestnictwo – Centrala Krajowa do Odbudowy Galicji z siedzibą we Lwowie udzieliła ks. Brodzie subwencji. Dzięki temu prace się posunęły. Zaczęto gromadzić materiał do dalszej budowy kościoła. Cegłę wyrabiano już mechanicznie, przy pomocy sprowadzonej maszyny – ceglarki, i wypalano we własnym piecu cegielnianym znajdującym się we wsi. Materiał drzewny dawała wiejska wspólnota Serwitutowa z własnego lasu, a materiał przemysłowy, taki jak cement i wapno, ks. Broda, mimo trudności finansowych, zdobywał we wiadomych sobie źródłach.
Władze austriackie zaczęły powoływać coraz to młodsze roczniki do służby wojskowej, wobec czego zaczęto odczuwać brak rąk do pracy. Przy budowie kościoła oprócz mężczyzn, pracowała pokaźna liczba kobiet, które pomagały przy pracach niefachowych. Młodzież szkolna, idąc do szkoły, brała po kilka cegieł i nosiła na budowę, także w nosiłkach, wracając z lekcji, wnosiła te cegły na rusztowania. Mężczyźni wykonywali przeważnie prace murarskie, a przy ich braku ks. Broda wystarał się u władz austriackich o czterech jeńców Serbów znających ten zawód. Byli oni zadowoleni z tego rodzaju niewoli. Budowa posuwała się do przodu.
W 1919 roku ks. Czesław Broda za zgodą władz kościelnych udał się na kontynent amerykański, do wychodźstwa polskiego, aby zebrać fundusze, których zaczęło brakować na dalszą budowę. W czasie podróży napisał sztukę teatralną „Pieniacze”, która w 1924 roku odgrywana była przez Teatr Amatorski w Mazurach. Wśród polonii amerykańskiej ksiądz kwestował, chodząc po domach, rynkach i targowiskach. Do polonii amerykańskiej zwrócił się z następującą prośbą:
Rodacy! W oddaleniu 4 mil na północ od Rzeszowa w powiecie kolbuszowskim w Małopolsce leży wieś Wola Raniżowska, która do ostatnich czasów nie miała własnego kościoła. Mieszkańcy musieli uczęszczać do parafii w Raniżowie. W 1914 zebrawszy drogą dobrowolnych ofiar pewną sumę pieniężną zacząłem tam budować kościół. Niestety! Wojna przerwała pracę. Sam musiałem iść do wojska, w którym służyłem 3 lata. Budowa wskutek działań wojennych poniosła wielkie szkody. Po powrocie z wojska podjąłem budowę w dalszym ciągu. Obecnie świątynia już pod dachem, ale ogromnie obdłużona i do wykończenia jej bardzo jeszcze daleko. Zmuszony więc koniecznością przyjechałem w połowie grudnia 1919 r. do Ameryki, by zebrać nieco grosza i wracać czym prędzej do Polski i kończyć kościół. Uciekam się do bratnich serc polskich z prośbą o ofiary pieniężne, choćby nawet najmniejsze, za które z góry składam serdeczne „Bóg zapłać”. Za wszystkich ofiarodawców odprawiać się będą w nowym kościele po wieczne czasy Msze św.
Biskup przemyski Józef Sebastian Pelczar pismem z dnia 28 lutego 1919 roku ustanowił samoistną ekspozyturę w Woli Raniżowskiej, której początek został określony na dzień 12 marca 1919 roku. Oto początek tego pisma:
Do wielebnego ks. Czesława Brody w Woli Raniżowskiej. Przychylając się do usilnych a uzasadnionych próśb mieszkańców gminy Wola Raniżowska, popartych przez Przewielebny Urząd Dziekański Głogowski, w myśl postanowień nowego kodeksu prawa kanonicznego, czyniąc zadość potrzebom duchowym mieszkańców tejże wioski, ufni w Twoją cnotę i gorliwość kapłańską powierzamy Ci od dnia 16 marca 1919 roku obowiązki duszpasterskie przy kościele filialnym w Woli Raniżowskiej od Raniżowa. Zanim kanoniczna erekcja samoistnej ekspozytury w Woli Raniżowskiej dokonana zostanie, pismem niniejszym określamy tymczasem Twoje prawa i obowiązki (…)”
Nowo wzniesiony kościół parafialny został konsekrowany 13 czerwca 1921 roku przez ks. bpa Karola Józefa Fischera, sufragana przemyskiego jako kościół pod wezwaniem św. Wojciecha. Od tego momentu nastąpiło uniezależnienie się parafii w Woli Raniżowskiej.
W latach 1919–1925 samodzielnym ekspozytem w parafii był ks. Czesław Broda, pod jego opieką duszpasterską pozostawało ok. 3500 mieszkańców Woli Raniżowskiej z przysiółkami Stece i Poręby Wolskie. Dokładnie nie wiadomo, dlaczego ks. Broda opuścił parafię i rozpoczął pracę duszpasterską w Leżajsku, wówczas ekspozyturą pokierował przez kilka miesięcy ks. Józef Antosz, a po nim ks. Kazimierz Gąsior. W maju 1942 roku miejscowość została wysiedlona, a ks. Kazimierz Gąsior przebywał w Mazurach, później otrzymał probostwo w Albigowej. Tymczasową opiekę nad parafianami roztoczył proboszcz Raniżowa ks. Wojciech Parysz.
Po zakończeniu wojny kościół znajdował się w opłakanym stanie. Plebania, która uprzednio służyła jako koszary wojsk niemieckich, była zniszczona, budynki plebańskie – rozebrane. W każdą niedzielę nabożeństwo odprawiał ksiądz dojeżdżający z Raniżowa. Kiedy 19 czerwca 1945 roku przybył do parafii ks. Bolesław Puzio, jako jej administrator, zamieszkał tymczasowo w mieszkaniu prywatnym. Trzeba było przystąpić do remontów, a tymczasem parafianie zbiedowani wysiedleniem nie mogli przybyć z pomocą pieniężną. Dlatego poważna część gruntów plebańskich została sprzedana i uzyskany w ten sposób dochód przeznaczono na kapitalny remont budynku plebanii i kościoła. W latach 1954–1955 kościół został na zewnątrz otynkowany.
W 1966 roku Wola Raniżowska obchodziła 600-lecie swego istnienia. Uroczystości odbyły się w ostatnią niedzielę października.
W dniu 11 maja 1967 roku proboszczem parafii pw. św. Wojciecha w Woli Raniżowskiej został ks. Stanisław Kościński. W czerwcu 1968 roku rozpoczęto prace przy wymianie dachu na budynku kościoła. Zdjęto zniszczoną czerwoną dachówkę i położono blachę ocynkowaną. Usunięto zniszczoną drewnianą pod – łogę w prezbiterium kościoła i wyłożono ją płytkami.
W tym samym czasie zdjęto duży dzwon i wymieniono jego zawieszenie na łożysko kulkowe, gdyż poprzednie zawieszenie oparte na trybach zupełnie się zniszczyło. Zdjęto także pęknięty dzwon (mały) i odesłano do ludwisarni w Przemyślu. W 1972 roku sprowadzono z Otwocka organy 6-głosowe wykonane jeszcze przed pierwszą wojną światową, które przerobiono na 10 głosów.
W 1974 roku, zaraz po odpuście, rozpoczęto roboty przy ogrodzeniu kościoła, plebanii i cmentarza grzebalnego. W 1976 roku zakupiono nowe taber – nakulum, w całości metalowe, jako wotum na 600-lecie diecezji.
Po inauguracji pontyfikatu Papieża Jana Pawła II, w grudniu 1978 roku na plebanii zmarł ks. proboszcz Stanisław Kościński. Mszy Świętej pogrzebowej przewodniczył ks. bp Stanisław Jakiel, sufragan przemyski. Pod koniec Mszy Świętej pogrzebowej biskup powiadomił wszystkich zebranych w kościele, że decyzją ks. bpa ordynariusza Ignacego Tokarczuka nowym proboszczem parafii Wola Raniżowska zostaje dotychczasowy wikariusz, ksiądz Eugeniusz Worsa.
W latach 1982–1987 przeprowadzono remont wszystkich 21 zniszczonych okien witrażowych. Witraże zabezpieczono, wstawiając od zewnątrz drugie okna ze szkła zbrojonego. W 1991 roku położono w kościele posadzkę marmurową, a trzy lata później przeprowadzono prace przy odnowieniu dzwonnicy i ogrodzenia wokół kościoła. Prace polegały na nałożeniu nowych tynków w kolorze kremowym. Przed wejściem do kościoła od głównej bramy ułożono płytę z kostki brukowej. Chodnik wykonali parafianie. W następnym roku dach na całym kościele został pomalowany na kolor czerwony. Ściany kościoła wy – łożono tynkiem szlachetnym koloru kremowego.
W dniu 1 marca 1997 roku rozgłośnia Radia Watykańskiego podała wiado – mość, że ks. Jan Ozga został Biskupem Ordynariuszem diecezji Doumé w Kame – runie. Prymicje biskupie ks. bpa Jana Ozgi odbyły się 27 lipca 1997 roku. Kazanie wygłosił ks. Prałat Stanisław Mac, proboszcz parafii katedralnej w Rzeszowie.
Kiedy 2 kwietnia 2005 roku zmarł Ojciec Święty Jan Paweł II, parafianie zaproponowali, aby na placu przed kościołem stanął pomnik papieża Polaka. Ksiądz proboszcz pochwalił i zatwierdził inicjatywę parafian. Jeszcze w tym samym dniu powstał Komitet Budowy Pomnika Jana Pawła II. Członkowie Komitetu zobowiązali się zebrać potrzebną kwotę na budowę. We wrześniu 2006 roku przywieziono z Krakowa pomnik Jana Pawła II i osadzono na przygotowanym wcześniej na placu kościelnym cokole.
W następnym roku w ogrodzie plebańskim rozebrano stary zniszczony płot drewniany na słupach metalowych, znajdujący się od strony zachodniej, a zbudowano nowy, z elementów betonowych. Przy kościele rozebrano stare słupy i podmurówki, a przęsła metalowe przemalowano i wstawiono w ogrodzenie z cegły klinkierowej.
W 2008 roku wybudowano z kostki brukowej chodnik służący również za parking przy ogrodzeniu plebańskim od strony wschodniej i południowej. W rowach położono kręgi betonowe dla odprowadzania wody. W następnym roku obok cmentarza przy drodze prowadzącej do Steców przykryto rów, w którym położono rury kanalizacyjne przykryte następnie ziemią i kamieniem, teren utwardzono i na całości położono chodnik z kostki brukowej – w ten sposób obok cmentarza powstał wspomniany parking dla samochodów.
W dniu 8 maja 2009 roku w parafii odbyło się Nawiedzenie Matki Boskiej Częstochowskiej. Obraz przywieziono z parafii Lipnica. Na powitaniu obecni byli między innymi ks. Biskup Edward Frankowski, biskup pomocniczy sandomierski, ks. bp Jan Ozga, Rektor WSD w Sandomierzu ks. dr Jan Biedroń oraz księża pochodzący z parafii, jak również księża, którzy w ostatnich 20 latach pracowali w Woli Raniżowskiej jako wikariusze, księża z dekanatu raniżowskiego oraz siostry zakonne. Uroczystość uświetniła Orkiestra Dęta z Komorowa.
W sierpniu 2010 roku wykonano centralne ogrzewanie w budynku kościoła. W sali ministranckiej założono piec gazowy, a w kościele przy ścianach bocznych i zakrystiach zawieszono kaloryfery. W tym samym roku położono nową nawierzchnię asfaltową na placu parkingowym przed kościołem (plac pomiędzy kościołem a ogrodem plebańskim).
W czerwcu 2012 roku na placu kościelnym, na wprost zakrystii, ustawiono figurę Matki Bożej Grunwaldzkiej. Figura ta pierwotnie była postawiona na placu gromadzkim, na którym obecnie stoi kościół, w roku 1910 z okazji 500-lecia zwycięskiej bitwy z Krzyżakami pod Grunwaldem. Gdy w 1914 roku rozpoczęto budowę kościoła w Woli Raniżowskiej, figura została przestawiona w inne miejsce – być może umieszczono ją we wnęce kapliczki przy ogrodzeniu kościelnym. Później, prawdopodobnie w czasie działań wojennych (druga wojna światowa), żołnierze radzieccy rozbili głowę – korpus figury uszkodzony i bez głowy znaleziono w kapliczce. Po konserwacji i dorobieniu głowy figura stanęła na cokole dużego kamienia znajdującym się na placu kościelnym. Odnowioną i ponownie ustawioną na placu kościelnym Figurę Matki Bożej Grunwaldzkiej poświęcił po Mszy Świętej 1 lipca 2012 roku ks. bp Jan Ozga.
Parafia pw. św. Wojciecha w Woli Raniżowskiej posiada akta parafialne od 1786 roku. Obecnie proboszczem parafii jest ks. Kazimierz Zięba.
Źródło: Zarys dziejów Woli Raniżowskiej 650-lecie lokacji wsi -Dariusz Sobolewski